(Поэма)

Теңізді кешіп күн шықты,

Толқынды түріп аспанға.

Шаттықтың шығын ыршытты,

Сәулесін орап асқарға.

Шалысын орай мойынға,

Ақ түтін бұлттар будақтап.

Шашуын шәшіп тойыма,

Теңізді толқын тулатпақ.

Аспанға айбын дарытқан,

Ақ сарай көкте бұлдырап.

Қалмауға осы сауықтан,

Дөңгелеп келді күн құлап.

Көзінде шаттық ойнаған,

Дихан мен малшы қыстақта.

Жасалып жатыр той маған,

Қалықтап шықтым ұшпаққа.

Теңізге сүңгіп айнадай,

Суреті таудың жұмақтай.

Сәулемен түстім сырғанай,

Әлсіреп жанған шырақтай.

Зулайды нұрдай шығандап,

Иіткен бойды бір әуен.

Билейді қыздар бұраңдап,

Ырғаққа түсіп бәр әлем.

Шайрлар масаң жыр оқып,

Мақпалдай сырлы дала да.

Роза гүлі дір етіп,

Шертіліп жатыр жағада.

Береннен қылыш асынған,

Батыр мен палуан ән салып.

Мағжанның жыры тасыған,

Бостандық күнді қарсы алып.

Бокалдар толған мөлтілдеп,

Соғылып жатыр шараптар.

Ақынға өлең төркіндеп,

Шашылып қалды парақтар.

Төбемде жұлдыз шашырап,

Қолымды созсам жетердей.

Думанға толды жасыл бақ,

Жұмаққа симай кетердей.

Жерана туған дөңгелек,

Жолдарым соған ұсап қап.

Биледім мен де дөңгелеп,

Сұлуды мінсіз құшақтап.

Құзардан арқан лақтырып,

Тастаған сынды ақ сарай.

Иректеп тауға ат мініп,

Жетелеп кетті аппақ ай.

Сәулемен сызып жеткенше,

Көлеңкемді жарық ай.

Сарайға кіріп кеткенше,

Төбемнен сүттей тамып ай.

Некелі жардың төсегі,

Тәнімді оттай күйдіріп.

Үстінен бұлттың көшеді,

Шәншылған айды идіріп.

Қосылып жалқы төсекте,

Лүпілі егіз жүректің.

Қосылып сезім бесікте,

Шырынын жардың жыр еттім.

Ұсынған бізге сарайды,

Тәңірдің шексіз пейілі.

Сәулелер күліп қарайды,

Түсіріп нұрдан періні.

Шақырып барлық халқымды,

Кетпеңдер дедім сарайдан.

Бөлісіп нан мен алтынды,

Ойнадық, күлдік талайдан.

Қайғысыз, мұңсыз тіршілік,

Шырылдап қонды бақшаға.

Сарайға бөлек күн шығып,

Шөп шықты қара тасқа да.

Жүзінен әсем нұр тайған,

Келбеті ғажап жарымның.

Жазылар оған жыр қайдан,

Киесі қонбай дарынның.

Сауықтан күнде шалқыған,

Тамсана қалғып кетіппін.

Бейіштің гүлі аңқыған,

Шалғынды тауды кешіппін.

Көйлегі асыл судырып,

Шолпысы бая сылдырап.

Күлкісі бұлақ сылдырап,

Келгендей жазғы күн құлап.

Оятты түртіп сұлуым,

Орнымнан атып тұрыппын.

Өңімнен қатты суындым,

Сенделіп тұрды өлік күн.

Басымда бітпес айып көп,

Бетіме өмір түкірді.

Кемпір тұр, сұлу ғайып боп,

Қолында қамыс сыпырғы.

Басыма жастап сомкені,

Гүлзарда түнеп қалыппын.

Бүркеді туман өлкені,

Қисая берді жарық күн.

Сұлу қыз, сырлы сарайлар,

Кетіпті тастап ғарыпты.

Лақтырып жыл мен сан айлар,

Панасыз ақын қалыпты.

Тұтқындап нұры жалғанның,

Кеудеме жайды қанатын.

Жеткізбей кеткен арманның,

Жағасын жыртты сағатым.

Жүректе енді жоқ қайрат,

Сызады мезгіл атымды.

Зеңгірде билеп көк байрақ,

Мүсіркеп тұрды ақынды.

Бақыттың тартқан сызығы,

Көктемгі қайтқан құспен тең.

Ұзаса өмір қызығы,

Баянсыз сол бір түспен тең.

Әуелгі ізіне қайтып оралушының жалғыздығы

https://www.thebilge.kz/e/action/ShowInfo.php?classid=3&id=4076