жазық жотада желге қиғаш қараған
виктор карлович мерц*

Ақ қағаздың бетінде,
Өлең жоқ кез,
Қалам бар.
Сол қалам сенсің - жалғыз ағаш.

Сол бір сәтте,
Алақанымдағы жазулар туралы ойлана бастаймын,

Өкініш пе, әрине, өкініш, саусақтарымның арасынан
Тұтас бір алып өзен жөңкіліп өтті,
Бірақ, таңдайыма бір түйір тамшы да тамған жоқ.

Түнек теңізінде кеше мен бүгіннің,
Шығыста тамыр тартқан бір түйір дән едің.

Тағы біз,Тәніміз байланған қараңғы көшені кезуге мәжбүрміз,Біздің көзіміз де, қолымыз

Күн менен түн, ай мен жыл қосақталған,Жандар қайда мені ыстық құшаққа алған?!Түсім...Біре

Lucian Blaga – Румыния ақыны, философ һәм дараматург.

Қақ жарғанда ақ алмас,
Қақ жарылған жапырақ сияқты.

Ит өзінің неге үретіні туралы өлең жазып еді,
Құрметті оқырман, ол мен едім!

Оян!
Таң қылаңдап атып келеді,
Рауан ұзатты, желбіреп аппақ желегі.

Көкке шыққан сол күн есімде қалыпты,
Мен онымен жеті жыл бірге тұрғам,
Ол айылын жимайтын арақкеш болатын,
Бірақ, мен оны сүйетін едім.

Жарық сарай, нұрлы аспан! Баспалдақпен баспаласаң, жететісің,Ақ бұлттардың үстінде мам

Қара орманда қара торғай шақырса, Элис
Ол сенің ақырғы сәтің,
Ернің сенің көгілдір тау бұлғынан қанып ішетін болады.

Ұлы шайқастар да жеңілмей,
Өркениеттердің қирамауы үшін,
Иттер тынған, аттар алыстағы мамағашқа байланған.

Бұл іс бәлкім болған да, Болып өткен затында. Ерте ме, кеш пе, әйтеуір, Алыста яки жақында