Ол қайнар-көз, бірақ соңы нүкте емес.
Ақындар оны пір тұтады, ол десе ішкен асын жерге қояды

Анестезиологтар ғарыш туралы айтып жатыр
Олар лифтпен жоғары көтеріліп барады

Қарашыққа уын жағып соқыр мұң,
Дидарыңды тани алмай отырмын.

Бір күндер теңізге телегей(Дәл қай түс, онда жоқ әңгімем)Көлең ойСый – тарту дегізбейБа

Әрі жұмсақ,
Әрі аппақ,
Наурыздың соңғы ақ қары,
Жарасым тауып табиғат әсем бақтары.

Тұрған едім Чаң Анжиенің бір бекетінде,
Януардың кешкі ызғары бетімді қарып.

Көктем, мен сені ұнатпаймын,
Саған соны

жазық жотада желге қиғаш қараған
виктор карлович мерц*

Ақ қағаздың бетінде,
Өлең жоқ кез,
Қалам бар.
Сол қалам сенсің - жалғыз ағаш.

Сол бір сәтте,
Алақанымдағы жазулар туралы ойлана бастаймын,

Өкініш пе, әрине, өкініш, саусақтарымның арасынан
Тұтас бір алып өзен жөңкіліп өтті,
Бірақ, таңдайыма бір түйір тамшы да тамған жоқ.

Түнек теңізінде кеше мен бүгіннің,
Шығыста тамыр тартқан бір түйір дән едің.

Тағы біз,Тәніміз байланған қараңғы көшені кезуге мәжбүрміз,Біздің көзіміз де, қолымыз

Күн менен түн, ай мен жыл қосақталған,Жандар қайда мені ыстық құшаққа алған?!Түсім...Біре

Lucian Blaga – Румыния ақыны, философ һәм дараматург.

Қақ жарғанда ақ алмас,
Қақ жарылған жапырақ сияқты.