Сабынды көлдің жағасында тұр едік.
Бір иіс келді,
Кәдімгі әйел тәнінен шығатын хош иіс секілді иіс.

Жұрт үнсіз
Сүйек шығатын үйде отырмыз
Жұрт қолдарына шырақ ұстап алған

Дала елестер мекені, шөліркеген, жартылай су шайған, күн қақты жолдар

Даналар ой маржанын жіпке тізген
Кеңесіп хұда жайын текке бізбен,
Шеше алмай сыр түйінін, ақырында
Кетті ғой талай надан кеткен ізбен.

Тозған плашы шапқан үйірлі қасқыр секілді.
Бет әлпеті жақпар тас.

Hi, everyone, welcome to the radio show today, what we are gonna share with you today, is a short poem written by a Kazakh poet Ardakh Nurgaz.

Баяғы аңыздардың бірінде:
Клонмостоның сопылары
Шіркеуде мінажәт етіп отырғанда,
Бір кеме төбелеріне қалықтап келген, деседі.

Әр рет қараша келгенде, менің елімде үлкен той болады,
Жанұшыра жалт бергендей боламын, қиялым қиырға асып.

Шырақ түбінде бірде бір шіркей жоқ
Ақ қағаз, із түспеген қарлы дала сияқты
Онда сенде, мен де ұшыраспаймыз

мен темір дөңгелектер менсамал жел қаласына, мұз қатқан жасалыста бой көтерген таулар

Қараңғы, қалтарысы көп көшеде келемін

Сүрініп, жығылып

Шашылған жапырақ, жаңғырады тастақ жол

Дреністің шуағын қанып ішіп

Тарихтың қираған, шалылып жатқан тастарының арасын кезіп

Ол жылауық талдың бұтағында отыр Айналасына барлай қарап Қантөгіс майдан Шыңғыру Ыңыр

Сен қаймағы қалпында ибалы қыз

Баласы уақыттың ыңсыз-жыңсыз

Тарихшысы жер-судың

Айтқандардың

Дастаннан да қызықты мәнді-мінсіз.

Мен суретші емес, ақынмын.
Неге, дейсіз бе, өзіме салса суретші болар едім
Бірақ, суретші емеспін.

Біздер ретсіз тұрған көліктердің арасынан жол тауып

Сенің әжеңді емханаға алып барамыз.

Біз екі-ақ аттаған жерді

Ол кісі бірнеше аттайды.