I went to turn the grass once after one 

Who mowed it in the dew before the sun.

The dew was gone that made hIs blade so keen 

Before I came to view the leveled scene. 

I looked for him behind an isle of trees, 

I hstened for his whetstone on the breeze. 

But he had gone his way, the grass all mown, 

And I must be, as he had been, -alone, 

'As all must be, ' - I sald Within my heart, 

'Whether they work together or apart.' 

But as I said it, swift there passed me by 

On noiseless wing a bewildered butterfly, 

Seeking wIth memories grown dim o'er night 

Some restmg flower of yesterday's delight. 

And once I marked hIS fhght go round and round 

As where some flower lay withering on the ground. 

And then he flew as far as eye could see, 

And then on tremulous wing came back to me. 

I thought of questions that have no reply, 

And would have turned to toss the grass to dry;  

But he turned first, and led my eye to look 

At a ta Jl tuft of flowers beside a brook, 

A leaping tongue of bloom the scythe had spared 

Beside a reedy brook the scythe had bared. 

The mower in the dew had loved them thus, 

By leaving them to flourish, not for us, 

Nor yeL to draw one thought of ours to him, 

But from sheer morning gladness at the brim. 

The butterfly and I had lit upon, 

Nevertheless, a message from the dawn, 

That made me hear the wakening birds around, 

And hear his long scythe whispering to the ground, 

And feel a spirit kindred to my own; 

So that henceforth I worked no more alone; 

But glad with him, I worked as with his aid, 

And weary, sought at noon with him the shade; 

And dreaming, as it were, held brotherly speech 

With one who se thought I had not hoped to reach. 

'Men work together,' I told him from the heart, 

Whether they work together or apart.'

«Поэзия деген үн, сөз рудасының ішінде жатқан алтын кесегі. Ол босанғанда бәріне жауап береді. Поэзия үнімен поэзия», - деген Robert Frost. Жоғарыдағы өлең ақынның тамаша лирикалық туындысының бірі. Аздап оқиғаға құрылған, бірақ, ол оқиға поэзияның табиғатындағы лирикалық aуaнды ұстап тұруға бағытталған. Өлең бір көріністен тұрады. Ақын әлгі көріністі толық түсіндіреді. Бірақ, көрініс те, оқиға да өмірдің бір қиығы. Осы қиықтан ақын өзіне тән бір көңіл-күй тағайындайды. Өлең сол көңіл-күйдің үні. Және бұл үн тап-таза, тұнық та әсерлі шыққан. Ақынның шеберлігі соншалық өлең басталғанда еріп отырған көріністен қалайдан қалай мағына әлеміне өтіп, одан біртіндеп таза сезім дүниесіне шомып кеткеніңді аңғармай да қаласың. Бұл жағынан өлең ақынның поэзия туралы танымын қайталап тұр. R.Frost-тың өлеңдерінде көп кездесетін трагедиялық сарын бұл шығармада да бар. Бірақ, ол астарлы, тереңге тасталған. Сонысымен сырлы. Ақынды не мазалап отырғанын оңайшылықта бағамдай алмайсың. Бірақ, сезімтал адам, талғамы бар оқырман өлеңнен өзі қалағанын таба алады. Себебі, өмірдің аштысы мен тұштысын көрген, жақсы мен жаманның нарқын білетін, жалпы өмір сүрген және ол туралы толғамы бар адам, өлеңмен үндесе кететіні анық. Бейне әлгі алдымен келіп шөпті таң рауанында шауып тастап кеткен, соңынан келген «мен» оның жұмысын жалғастыратыным сияқты.         

Ardakh Nurgaz