(Омарғазы Айтанұлының «Тырналар» жыр жинағына жазылған Алғысөз)

 Омарғазы Айтанұлын 1988 жылы Қытайға алғаш барған да көріп едім. Қазақстан мен Өзбекстандағы зиялы қауым өкілдерінен құралған делегация кұрамында Үрімжі қаласына жеткен соң бізді бастап жүрген кісіге:

— Мен жазушы едім, мүмкін болса, қаламгерлермен кездессем, — дегем.

Сол күні кешкісін біз тоқтаған мейманханаға, ұмытпасам, төрт кісі келді. Төрт кісінің біреуі — Омарғазы Айтанұлы екен. Әңгімелестік. Бірақ, ешкім ашылып кете қойған жоқ. Сыпайы ғана сөйлесіп тарастық.

Кейін барыс-келіс жиіледі. Ол жаққа жыл сайын жол түсетін болды. Омекеңді дастархан басында, ақын-жазушылармен, баспагерлермен кездесу кезінде көріп жүрдім. Сәлеміміз түзу. Сыпайгершілік. Осындай бір ас-су үстінде таныс інішек:

— Аға, Омекең өзгеше ақын ғой. Өлеңдерін оқыдыңыз ба, деді.

—Қайдан оқиын. Төте жазуға жоқпын ғой...

— Ендеше, мен оқып берейін, — деп жанқалтасынан шеті мыжылған қоңырқай дәптерді суырып алып, парақтай бастады. Әлі парақтап отыр, әлі парақтап отыр.

— Оқымайсың ба?

— Ақзір, аға, қазір...

Бір кезде барып, аттың басын жіберді:

Інжу теңізінде маржан тауларын үйгендей,

Менің қолдарым жеміс маржанын өсірген.

Тұрпан дөңдерінде өлеңім жатыр,

Жүзім агаштарындай аягын көсілген.

. . . Жайлауымның тынысы қандай тәтті,

Мейманым көп, шот қагып санамаймын.

Белдеуімде жатады бір параллель,

Дүниеге іргеден қарамаймын...

. . . Паровоз сигналын тыңдап оянамыз,

Орта гасыр керуенінің қоңырауы естілмейді.

Мың жылдар қазынасы тасылған “Жібек жолы ”,

Есек тұяғының тықырымен ескірмейді...

Бұрын көріп жүрген сыпайы-сырбаз Омарғазы емес, жаңа Омарғазыға жолықтым. Бұл жақтың үлкен-кіші ақындарына мүлдем ұқсамайды екен. Әр жолын дүрбімен оқу керек сияқты. Дастархан мәзірі бітіп, қайырласарда:

— Омеке, сізді жаңа танығандай болдым, — дедім.

— Әй, біздікі үйреншікті әдет қой...

Кейін келе-келе Омекеңнің ар жағында, түпкірінде бір сейілмейтін мұң жатқанын сезетінмін. Күліп отырса да күңіреніп отырғандай көретінмін. Бірақ, ізет сақтап ешқашан ештеңе сұраған емеспін.

Күндер өтіп жатты. Күндер емес, жылдар өтіп жатты. Үрімжіге бір барғанымда тауып алып, телефон соқты. Амандық-саулықтан соң:

— Бір өкінішім бар, бұл жаққа қанша келіп жүрсең де мына жаман жеңгеңнің қолынан дәм тата алмадың, — деді:

— Аға, бұйырса ол қашпас, — деп сыпайылаған болдым.

— Бұл дүниеде мәңгілік ештеңе жоқ қой, бауырым!?

Содан қайтып тілдесе алғаным жоқ. Көп ұзамай қайтыс болды. Үйіне барып бата оқыдық. Басқа не амал бар? Енді міне, айтулы жырларын жинап, жарыққа шығарып отырмыз. Омарғазы Айтанұлының ата-жүртымыздағы рухани өмірі басталды. Осы жол ұзақ болғай!

Қалдарбек Найманбаев,

Жазушы,

Қазақстанның еңбек сіңірген қайраткері.