Мені де, өлім, әлдиле, Әлдиле, өлім, әлдиле!

Қайныма қарға мініп, ұрын бардым. Күйеуден өзім қатар бұрын бардым.

Ғалам да оны, Ғаламды ол да тыңдаған.

Доңыздай талғамай жеп семіргендер, Саналып ақылдыға жатыр, інім.

Ажалым да ғажабым – Өлең,сені аңсадым!

Көсем емес, кім жалтақ? Шешен емес жоқ адам.

Оның да дүбір көрсе табаны қызып, қиқуласа делебесі қозатындай.

Еділ бол да, Жайық бол, / Ешкімменен ұрыспа.

Сөзді ұғар осы күнде кісі бар ма? Демеймін жалпақ жұртқа бірдей жағар.

Оралмас деп өкінбеңіз өткенге, / Орынбасар табылады кеткенге.

Кетіп ем жапан кезіп, тауды жайлап, / Оралдым тағы өзіңе тағдыр айдап.

Тұла бойым тұп-тура бір теңіз айлағы сияқты / Үй иесінің енді үйде тұрмайтынын түсіне бер.

Аққулар.../ Аңыз көп қой олар жайлы, / Көзіңмен көргеніңдей бола алмайды...

Жылырақ бірдеме ки, әйтпесе тоңып қаласың

Шағи белбеуі, Ақ құр белдеуі, Нардың сүті төгілген қара тауларым,

Тұңғиық теңіз теңізшіні біржола жұтып қойды.
Анасы білген жоқ оны.