Көкке шыққан сол күн есімде қалыпты,
Мен онымен жеті жыл бірге тұрғам,
Ол айылын жимайтын арақкеш болатын,
Бірақ, мен оны сүйетін едім.

Жарық сарай, нұрлы аспан! Баспалдақпен баспаласаң, жететісің,Ақ бұлттардың үстінде мам

Қара орманда қара торғай шақырса, Элис
Ол сенің ақырғы сәтің,
Ернің сенің көгілдір тау бұлғынан қанып ішетін болады.

Ұлы шайқастар да жеңілмей,
Өркениеттердің қирамауы үшін,
Иттер тынған, аттар алыстағы мамағашқа байланған.

Бұл іс бәлкім болған да, Болып өткен затында. Ерте ме, кеш пе, әйтеуір, Алыста яки жақында

Бұл іңір, Мен білетін іңірден басқашарақ.Мен білетін іңірде,Әкем сыртта, қора жақта мал

Бір түйір құмнан әлемді көр де,
Бір сабақ гүлден бейінші танышы.

Қастерлі әрі құдiретті сөздер,
Ол, өлгендердің сөзі.
Немесе біз әлдеқашан жоғалтқан сөздер.

Тасқын Төрежанов, ақын, аудармашы. 1973 жылы Қытайдың Алтай аймағына қарасты Бурылтоғай а

Қысқа тән түйсігің болын,
Қарағайдың бүршігін құрсаған,
Қардың нәзік салмағын сонда ғана сезінесің.

Сабынды көлдің жағасында тұр едік.
Бір иіс келді,
Кәдімгі әйел тәнінен шығатын хош иіс секілді иіс.

Жұрт үнсіз
Сүйек шығатын үйде отырмыз
Жұрт қолдарына шырақ ұстап алған

Дала елестер мекені, шөліркеген, жартылай су шайған, күн қақты жолдар

Даналар ой маржанын жіпке тізген
Кеңесіп хұда жайын текке бізбен,
Шеше алмай сыр түйінін, ақырында
Кетті ғой талай надан кеткен ізбен.

Тозған плашы шапқан үйірлі қасқыр секілді.
Бет әлпеті жақпар тас.

Hi, everyone, welcome to the radio show today, what we are gonna share with you today, is a short poem written by a Kazakh poet Ardakh Nurgaz.