Мендегі бір сағыныш сарқылмаған, о, тәубә,

Айлы түнде ат мініп шықтым ұзақ сапарға.

Шашасына шаң жұқпас теңбілкөкті мініп ап,

Өзің жақты бетке алып келем жалғыз зымырап.

Қимай сірә не етемін, болсын кімге мінәсіп,

Жел кеулеген етегін қалды артымда лашық.

Шарап па еді шайырдың сағынышын қозғаған,

Аңсарына жете алмай бота-жүрек боздаған.

Өттім талай көлдерден, өттім талай өзеннен,

Білем шексіз шөлдеуден ернім әбден кезерген.

Көкірегімді мұң өртеп, қиялымда жыр жанды,

Бүгіп сансыз сырларды шөлейт,

 шөлейт құм қалды.

Етегімнен жабысып желде қалды жылаған,

Былдыр-былдыр тілінде айтып жатты бұлақ ән.

Тау қозғалып, жай түсіп, аспан құлап кетсе де,

Мені осы сапардан тоқтата алмас ештеңе.

Масаң көңіл оянып, өзегімде от борап,

Әнге салып қоямын:

 «Әйтшу-әйтшу көкшолақ!»

Жатыр таулар мұнартып,

 басып бұлттар бауырын,

Таңғы ұйқыда мүлгіген мынау сенің ауылың.

Жеті түнде желпініп жеттім бе аңсап ақыры,

Сағына алмас дәл мендей ақындардың ақыны.

От құшақта өртеніп жатсам құлап тағы бір,

(Мені осы арманға жеткізе көр Тәңірім).

Шайыр үшін аялы: сезім - көрпе, жыр - төсек,

Мен аңсаған баяғы мынау сенің күркешең.

Келдім кеудем күй толы, кепкен шақта кенезем,

Таңның нұры төгілген — біз сырласқан терезе.

...Мен келгенде неліктен оянбадың ерке мұң,

Енді амалсыз мен сенің әйнегіңді шертемін…