Мүсіндедім, теңедім...

Қалжырадым, қажыдым!

Ішімде өлді өлеңім,

Бар-ды қандай жазығым?!

Шашырады, ой кетті,

Шабыт тақтан құлады !

Сиқыр сезім сөйлетті,

Соқыр көзім – жылады !

Жуаспын ба, затымнан,

Жұрт дегенін істеді...

Мен аунадым атымнан,

Өлең ерден түспеді!

Бұйырмаған жалындау,

Болмаған соң «ардақты».

Өмір мұңы қалыңдау,

Өлең жүгі – салмақты!

Ажалым да ғажабым –

Өлең,сені аңсадым!

Тартасың-ау азабын,

Кімді сүйсең – дәл соның!

Өлең – таққа мінбеді,

Өлең – Орден тақпады!

Өмірде осы күрделі –

Сүйді мені! Сақтады!