Тозған плашы шапқан үйірлі қасқыр секілді.
Бет әлпеті жақпар тас.

Hi, everyone, welcome to the radio show today, what we are gonna share with you today, is a short poem written by a Kazakh poet Ardakh Nurgaz.

Баяғы аңыздардың бірінде:
Клонмостоның сопылары
Шіркеуде мінажәт етіп отырғанда,
Бір кеме төбелеріне қалықтап келген, деседі.

Әр рет қараша келгенде, менің елімде үлкен той болады,
Жанұшыра жалт бергендей боламын, қиялым қиырға асып.

мен темір дөңгелектер менсамал жел қаласына, мұз қатқан жасалыста бой көтерген таулар

Қараңғы, қалтарысы көп көшеде келемін

Сүрініп, жығылып

Шашылған жапырақ, жаңғырады тастақ жол

Дреністің шуағын қанып ішіп

Тарихтың қираған, шалылып жатқан тастарының арасын кезіп

Ол жылауық талдың бұтағында отыр Айналасына барлай қарап Қантөгіс майдан Шыңғыру Ыңыр

Сен қаймағы қалпында ибалы қыз

Баласы уақыттың ыңсыз-жыңсыз

Тарихшысы жер-судың

Айтқандардың

Дастаннан да қызықты мәнді-мінсіз.

Мен суретші емес, ақынмын.
Неге, дейсіз бе, өзіме салса суретші болар едім
Бірақ, суретші емеспін.

Гитараның үні ол, өксік
Бұрқ етті
Таң шапағында мөлдіреген
Тостаған сынды

20-шы ғасырдың екінші жартысында әлем әдебиетінде бір шоғыр таланытты ақындар көзге түс

The apparition of these faces in the crowd;Petals on a wet, black bough.«Метро бекеті»Жөңкілген жұрттың мың құбылады б

​Қыста, түстен кейінгі күнде

Қашанда ұрланып түсетін бір шуақ болады

Еңсемізді басатыны соншылық

Салмағы оның шіркеуден шыққан қоңыраудың үніндей ауыр

В.Уолфтың естен кетпейтін бір сөзі бар. Ол «бұл жаһан 1910 жылы немесе осы жылдың алды-артында өзгеріске ұшырады» дейді. Тұлғасы шынардай түзу, нәзік, аса сұлу, соған қарамастан өнбойынан өзгеше бір арын байқалып тұратын Анна Ахматованы дәл жоғарыда айтыл

Мынау кем-кетігі бар дүниені алқайықшы бір
Есіңе алшы маусымның ұзақ та тәтті күнін