Матильдам менің!
Тыңдағын мені, таң нұрлым:

Түсінікті, бұл тап-таза кездейсоқтық,

Ол қайнар-көз, бірақ соңы нүкте емес.
Ақындар оны пір тұтады, ол десе ішкен асын жерге қояды

Анестезиологтар ғарыш туралы айтып жатыр
Олар лифтпен жоғары көтеріліп барады

Бір күндер теңізге телегей(Дәл қай түс, онда жоқ әңгімем)Көлең ойСый – тарту дегізбейБа

Әрі жұмсақ,
Әрі аппақ,
Наурыздың соңғы ақ қары,
Жарасым тауып табиғат әсем бақтары.

Тұрған едім Чаң Анжиенің бір бекетінде,
Януардың кешкі ызғары бетімді қарып.

Көктем, мен сені ұнатпаймын,
Саған соны

жазық жотада желге қиғаш қараған
виктор карлович мерц*

Ақ қағаздың бетінде,
Өлең жоқ кез,
Қалам бар.
Сол қалам сенсің - жалғыз ағаш.

Өкініш пе, әрине, өкініш, саусақтарымның арасынан
Тұтас бір алып өзен жөңкіліп өтті,
Бірақ, таңдайыма бір түйір тамшы да тамған жоқ.

Тағы біз,Тәніміз байланған қараңғы көшені кезуге мәжбүрміз,Біздің көзіміз де, қолымыз

Lucian Blaga – Румыния ақыны, философ һәм дараматург.

Қақ жарғанда ақ алмас,
Қақ жарылған жапырақ сияқты.

Ит өзінің неге үретіні туралы өлең жазып еді,
Құрметті оқырман, ол мен едім!

Оян!
Таң қылаңдап атып келеді,
Рауан ұзатты, желбіреп аппақ желегі.